Γκρεκόλιγουντ...

(Της Πόπης Διαμαντάκου)

Ποιο θερινό σινεμαδάκι;
Περιττό. Έχουμε τα δελτία των 8. Αφηγούνται όλο και πιο συναρπαστικές ιστορίες, ενώ οι ρεπόρτερ απαγγέλλουν διαλόγους.

Ακούμε την ανδρική φωνή να μιμείται επί παραδείγματι τον Βλαστό από τη φυλακή, καθώς μιλάει στην Τζιτζίκα του και κατόπιν ακούμε τη...

...ρεπόρτερ, που με τη σειρά της μιμείται την Τζιτζίκα και προσπαθεί να προσφωνήσει τον συμπρωταγωνιστή της «βρε, νινί» όπως λέει το κείμενο. Και επειδή όλοι έχουν τα ίδια κείμενα, το θέμα δεν είναι ποιος έχει περισσότερα ντοκουμέντα, όπως συνέβαινε με τον παλαιού τύπου ανταγωνισμό των δελτίων, αλλά ποιος απαγγέλλει καλύτερα. Ποιος είναι ο καλύτερος «Βλαστός», ποια η καλύτερη «Τζιτζίκα»- όπως λέμε στην Επίδαυρο, ποιος ήταν ο καλύτερος «Οιδίποδας» ή η καλύτερη «Αντιγόνη».

Η αλήθεια είναι ότι τα μικρά μονόπρακτα «τηλεφωνικοί διάλογοι Βλαστού και Σία» αποδεικνύονται δυσκολότερα από οποιοδήποτε ρεπορτάζ. Εξ ου και ακούμε τους διαλόγους σε ύφος ανάγνωσης σχολιαρόπαιδου, από φωνές «αχρωμάτιστες»- τι να σου κάνουν και οι δημοσιογράφοι!- συχνά με λάθος τον τονισμό των λέξεων. Αλλά χαλάλι, τουλάχιστον αλλάζουν οι φωνές από ανδρική σε γυναικεία, όπου χρειάζεται και είναι σαν να είμαστε στο θέατρο.

Άλλωστε είναι εξόχως συναρπαστική η ιστορία των Βλαστών, Τρομπούκων, Τζιτζίκων και λοιπών νέων ηρώων του φαντασμαγορικού σιριαλικού έπους του τόπου. Κανένα Χόλιγουντ και Μπόλιγουντ δεν συγκρίνεται με τις συγκινήσεις που προσφέρει η ελληνική επικαιρότητα κάθε τόσο. Καμιά ταινία, με τα συναρπαστικά και πρωτότυπα επεισόδια που «γράφει» η ίδια η πραγματικότητα του τόπου, με τα θεσμικά κενά, τις πολιτικές ολιγωρίες, τις διασυνδέσεις που δημιουργεί το τυφλό κυνήγι εκλογικής πελατείας και πολιτικοκομματικής εξουσίας, το έλλειμμα ελεγκτικών μηχανισμών και κουλτούρας ελέγχου, που οφείλουν να ασκούν οι ίδιοι οι πολίτες στην πολιτική και σε κάθε είδους εξουσία. Όλα αυτά γίνονται κάθε τόσο η αιτία για ένα νέο σκάνδαλο υψηλής γαστριμαργικής αξίας- αυτή η τελευταία, άλλωστε, είναι και η μόνη αξία που υπηρετείται με τόσο πάθος από το μιντιακό θέαμα.

Έτσι καταναλώσαμε οι φιλοθεάμονες Έλληνες, μέσα στο κατακαλόκαιρο, πλήθος νοστιμότατων πληροφοριών περί των κατασκοπικών μεθόδων της Αστυνομίας, οι οποίες αφειδώς προσφέρθηκαν, για να κατανοήσει προφανώς και ο τελευταίος πολίτης- θεατής ότι η Αστυνομία δεν πεταλώνει ψύλλους, αλλά έχει τον νου της και έχει και συστήματα τρομερά στη διάθεσή της, όχι C4Ι που δεν δουλεύει, ούτε τζεϊμσμποντικά βαλιτσάκια που έχουν ξεπεραστεί, αλλά υπερσύγχρονο κοριό, που «ακούει» μέσα από τοίχους σε αποστάσεις μεγάλες. Έτσι «άκουσε» την Τζιτζίκα (ή Χήρα στο επίθετο και σύζυγο Βλαστού) και τον Τζιτζίκο (Βλαστό) να τζιτζικίζουν στο κινητό και τους τσάκωσε. Έξοχο; Και όταν πρόκειται να δώσει πληροφορίες η Αστυνομία στους δημοσιογράφους για κατορθώματα και κόλπα που καταφέρνει, δεν τσιγγουνεύεται. Όλα τους τα λέει, για να τα ανακοινώσουν στο φιλοθέαμον να αισθάνεται ασφαλές. Εξ ου και ξετυλίχθηκε το κουβάρι και πιάστηκαν φίλοι, που συνδέονται με άλλους φίλους και η αλυσίδα οδηγεί- διόλου πρωτότυπο πλέον- και σε πολιτικά γραφεία, από όπου και τα ρουσφέτια για καλομεταχείριση και αδειούλες από τη φυλακή. Γιατί όχι; Και ο τελευταίος Έλλην αναζητεί «δόντι» μόλις πάει φαντάρος ο γιος, δεν θα αναζητήσει ο φυλακισμένος; Όταν μάλιστα πληρώνει; Απλώς επιβεβαιώνεται μια πάγια νοοτροπία της ελληνικής κοινωνίας. Το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν πέφτουμε από τα σύννεφα οι φιλοθεάμονες, αλλά διασκεδάζουμε. Πολύ. Άλλωστε αυτό τον στόχο έχει το τελετουργικό της τηλεοπτικής ενημέρωσης, χάρη στο οποίο αποκτούν θεατρική λάμψη οι αποκαλύψεις.


«Φά΄ τον, φά΄ τον σου λέω...»

Στις ΗΠΑ από τα τέλη του 1990 είχε ξεσπάσει ένας μεγάλος διάλογος [μεταξύ ρεαλιστών και μεταρεαλιστών (postrealists), όπως αναφέρει ο Νιλ Γκάμπλερ στο «Life: the movie»], αν είναι καλύτερα για τον σύγχρονο άνθρωπο να ενημερώνεται για την πραγματικότητα με «ανθρώπινο τρόπο» ή να λουστράρεται η επικαιρότητα με θεατρικές μεθόδους, οπότε να απολαμβάνει ταυτοχρόνως και διασκέδαση (όπως κάνει κατά κόρον το κανάλι Fox Νews, που άνοιξε και τον δρόμο, προκαλώντας έντονη κριτική). Το νέο δίλημμα, λένε οι Αμερικανοί κριτικοί, είναι:

«Σκέτη η πραγματικότητα ή διανθισμένη με τεχνικές που κάνουν τον θεατή πιο...

ευτυχισμένο;».

Ε, λοιπόν, εμείς έχουμε απαντήσει ήδη. Έχουμε κατακτήσει τη νιρβάνα της διαρκούς ψυχαγωγίας. Τι καλύτερο από πίτα-γύρο, μπιρίτσα και στις ειδήσεις να ακούμε ατάκες, όπως, «φά΄ τον, φά΄ τον σου λέω, να τον φας αμέσως»...
(Από τα ΝΕΑ)