Βατερλώ...

Ο Κώστας Καραμανλής δεν φαίνεται να έχει την τύχη του θείου του...
Ούτε ως «εθνάρχης» πρόκειται να καταγραφεί ούτε ως κάτι το εξαιρετικόν ακόμη και για τους παθιασμένους οπαδούς της παράταξής του. Θα μπορούσε όμως να μην περάσει απαρατήρητο ένα μέρος της πολιτικής διαδρομής του - ιδία της πρωθυπουργικής. Και να μείνει στην ιστορία έστω και ως «Καραμανλής ο μικρός» κατ' αναλογίαν προς τον Θεοδόσιο τον Β' τον αποκληθέντα «μικρό», εγγονό του Θεοδοσίου του Μεγάλου... Βέβαια, δεν...

ήταν και τίποτε σπουδαίο ο μετρίας μορφώσεως Θεοδόσιος ο Μέγας. Απλώς πήρε τον τίτλο διότι κυρίως στήριξε το κύρος της Εκκλησίας και του Χριστιανισμού. Κάτι ανάλογο με τον παλιό Καραμανλή: απεκλήθη «εθνάρχης» καταχρηστικά. Οπως άλλωστε και ο Θεοδόσιος... Ομως ο «μικρός» του Βυζαντίου, ο Θεοδόσιος ο Β', ο οποίος ουδόλως ησχολείτο με την διοίκησιν του κράτους (άφηνε σε άλλους τη διαχείριση), είχε κάποιες αξιοσημείωτες επιδόσεις, οι οποίες αναγνωρίστηκαν από τους ιστορικούς. Ε, κάπως έτσι θα μπορούσε να περάσει στην ιστορία και ο «μικρός» Καραμανλής, ο νεότερος... Δεν είναι βέβαιο ότι θα αποσυρθεί συντόμως ο σημερινός πρωθυπουργός και θα ασχοληθεί με τα απομνημονεύματά του. Το σίγουρο είναι ότι θα ηττηθεί στις ευρωεκλογές και θα πάει δεμένος χειροπόδαρα στις εθνικές εκλογές, πεσκέσι στον αδημονούντα Γ. Παπανδρέου. Πάντως, αν στο μεσοδιάστημα κάνει έναν απολογισμό της πρωθυπουργικής θητείας του θα τρομάξει και ο ίδιος. Σχεδόν όλα όσα είχε υποσχεθεί, τάξει και εξαγγείλει, βρίσκονται απολιθωμένα σε σκονισμένα συρτάρια αχρήστων υλικών. Ακόμη χειρότερα: ορισμένα από αυτά, όπως η ηθική παράμετρος την οποία εισήγαγε με το «σεμνά και ταπεινά», η «μάχη εναντίον των νταβατζήδων» και η «επανίδρυση του κράτους» έχουν μεταβληθεί σε φαντάσματα και τον κυνηγούν. Ιδιαίτερα τα περί ηθικής, διαφάνειας και τα συναφή: η ρεντικότα του έχει γεμίσει τρύπες από τα απανωτά σκάνδαλα, ων ουκ έστιν αριθμός... Ο τρόπος που τα αντιμετώπισε ο Καραμανλής δείχνει ηγέτη που τον είχε πάρει ο ύπνος και μόλις ξύπνησε είδε το νερό να 'χει φτάσει μέχρι το ταβάνι. Τα υπόλοιπα ήρθαν φυσιολογικά: μισόλογα, απολογίες, φτηνοί αντιπερισπασμοί και ωμή επιστράτευση καθεστωτικών μεθόδων μπας και περισώσει ό,τι ήταν δυνατόν. Καμία στιβαρή κίνηση, ουδεμία σοβαρή πρωτοβουλία. Η κυβέρνησή του μοιάζει τρακτέρ που αγωνίζεται να βγει από τον βούρκο και το οποίο όσο προσπαθεί τόσο περισσότερο βυθίζεται. Το ιλαροτραγικό είναι ότι δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά ούτε καν τις υποθέσεις στις οποίες το κόμμα του είχε «μικρή» συμμετοχή (Siemens) ή το αφορούσαν ως θύμα (υποκλοπές)... Ετσι ο Καραμανλής, πέτυχε μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: αφ' ενός ανάστησε το μέχρι τότε ανύπαρκτο ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου και αφ' ετέρου -εγκαθιστώντας με την πολιτική του τα σκάνδαλα στο σαλόνι- εξαφάνισε μέρος του έργου του, που παρουσιάζει ενδιαφέρον. Μπροστά στους «κουμπάρους», το Βατοπέδι και τη Siemens πήγε περίπατο η ενασχόληση των μήντια και της κοινωνίας με ορισμένες αξιοσημείωτες επιλογές του στην εξωτερική πολιτική, με τα μεγάλα έργα (απείρως πιο σοβαρά από τη μυθολογημένη εποχή Σημίτη) και κάποιες απόπειρες να διευθετηθούν ελκώδεις εκκρεμότητες, ανεξαρτήτως το πώς τις κρίνει κανείς (Ρυθμιστικό, Ολυμπιακή, κατάργηση Επιτροπών και Οργανισμών του δημόσιου τομέα κ.ά.)... Είναι χαρακτηριστικό ένα παράδειγμα: το ταξίδι του Καραμανλή στην Κίνα ήταν πραγματικά γόνιμο. Σε πολλά επίπεδα. Και κυρίως στο οικονομικό. Επιστέγασμα της προσπάθειας αυτής ήταν η επίσκεψη του προέδρου της Κίνας στην Ελλάδα. Σημαντικό γεγονός και πολυσήμαντο. Ε, δεν το πήρε κανείς χαμπάρι. Λες και είχε έρθει κάποιος παρακατιανός ποδοσφαιριστής να δοκιμαστεί στον συμπαθή Θρασύβουλο εν όψει μετεγγραφών και πέρασε απαρατήρητος... Ομως ο Καραμανλής δεν θα 'χει να θυμάται τίποτε αξιόλογο και από το πεδίο της Οικονομίας. Οχι πως τα πήγε χειρότερα από την κάλπικη περίοδο του «εκσυγχρονισμού». Απλώς συνέχισε την ίδια πολιτική, με οδηγό τη δημιουργική λογιστική, τα ψεύδη, τα ψιμύθια, τις βολικές στατιστικές και την προπαγάνδα. Οι «μεταρρυθμίσεις» του είχαν εν πολλοίς τα χαρακτηριστικά του «εκσυγχρονιστικού» εγχειρήματος: ατολμία, έλλειψη σχεδιασμού, βερμπαλισμός και μηδέν εις το πηλίκον. Ετσι, με τη χώρα χρεωμένη και την οικονομία της λιπόθυμη δεκαετίες τώρα, δεν είναι περίεργο που η διεθνής κρίση βρήκε την Ελλάδα πεσμένη ήδη στο καναβάτσο. Εδώ ναυάγησαν σοβαρές οικονομίες, θα γλίτωνε η Ελλάδα που εισάγει ακόμη και κορδόνια; Το θέμα είναι ότι ο Καραμανλής δεν είχε το μυαλό του στο μείζον αυτό θέμα, παρά μόνο να το επικαλείται ως άλλοθι. Διότι κατά τα λοιπά, η χώρα αρμένιζε στις θάλασσες των σκανδάλων και παρακολουθούσε αηδιασμένη τις διαμάχες επ' αυτών και όχι επί των σοβαρών θεμάτων της οικονομίας. Ο Καραμανλής τα 'ριξε στη... «σκανδαλολογία», κλείνοντας τα μάτια μπροστά στο οικτρό οικοδόμημα που είχε εγείρει η αμεριμνησία του *** Τέλος πάντων, αυτό που προβάλλει εναργές είναι ότι ο Καραμανλής, ο οποίος θα μπορούσε να χάσει αξιοπρεπώς τις εκλογές και να πάει σπίτι του, ξοδεύει αφειδώς το απόθεμα της αξιοπρέπειας που είχε δείξει ότι τον διακρίνει. Και φαίνεται ότι δεν θα καταφέρει να καταγραφεί στην Ιστορία ούτε ως κάτι ανάλογο του Θεοδοσίου Β', του επονομαζόμενου «μικρού»...
Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ
Από το www.enet.gr