Από http://ergazomenoieleftherostipos.blogspot
Τον κ. Γιώργο Λακόπουλο δεν τον γνωρίζουμε καλά γιατί εμφανιζόταν στην εφημερίδα σπάνια τα τελευταία τρία χρόνια που εργαζόταν στον “Ελεύθερο Τύπο” ως σύμβουλος έκδοσης και αρθρογράφος.
Είχαμε πάντα την απορία πώς ασκούσε τα καθήκοντά του, όπως περιγράφονταν στην ταυτότητα του φύλλου, αφού δεν είχε φυσική παρουσία. Αρκετοί δεν έχουν συγκρατήσει καν τη φυσιογνωμία του, άλλοι τον θυμούνται να πίνει, περαστικός πάντα, έναν καπουτσίνο και να μιλά όρθιος, για λίγα λεπτά, με τους πολιτικούς συντάκτες.
Οι περισσότεροι έχουν στη μνήμη τους τον κ. Γιώργο Λακόπουλο ως...
πρωταγωνιστή μίας σκηνής ασυνήθιστης για την εφημερίδα, να λογομαχεί με έναν από τους πολλούς διευθυντές που πέρασαν και κάποιοι να προσπαθούν να τους χωρίσουν γιατί κόντευαν να πιαστούν στα χέρια. Συνέβαιναν και τέτοια παρακμιακά μεταξύ των “χρυσών παιδιών” των Αγγελόπουλων στο “σαλόνι”, που όπως ο ίδιος γράφει, δημιούργησαν.
Διαβάζοντας την επιστολή που έστειλε στο “Βήμα” και δημοσιεύθηκε την Παρασκευή, καταλάβαμε πολλά: Κυρίως ποιο ήταν το ταλέντο χάρη στο οποίο ανταμειβόταν τόσο πλουσιοπάροχα χωρίς να αναλώνει το χρόνο του στη γαλέρα όπως οι πολλοί.
Γράφει, λοιπόν, ο κ. Λακόπουλος στην επιστολή του προς το “Βήμα” ότι “οι Αγγελόπουλοι δεν παρέλαβαν μία επιτυχημένη εφημερίδα και την έκλεισαν -όπως διατείνονται ορισμένοι. Ενα κουφάρι παρέλαβαν και προσπάθησαν να το αναστήσουν. Πήραν ένα “αχούρι” και δημιούργησαν ένα “σαλόνι”, με εξαιρετικές συνθήκες εργασίας, από πλευράς υποδομών. (...) Με τα δικά τους λεφτά δεν κράτησαν απλώς ζωντανή για τρία χρόνια μια τελειωμένη υπόθεση (...) Είχαν καλές προθέσεις και κουλτούρα δημιουργίας”.
Επειδή δεν έχει νόημα να απαντήσει κανείς επί της ουσίας σε ένα κείμενο με χαρακτηριστικά διαφημιστικής καταχώρησης, ευχόμαστε στον κ. Λακόπουλο να ανταμειφθεί δίκαια για τις υπηρεσίες που προσφέρει από εκείνους στους οποίους τις προσφέρει. Τον διαβεβαιώνουμε ότι είναι πολύ μόνος στην προσπάθειά του να εμφανίσει μία καταστροφική εκδοτική πολιτική ως ηρωικό ατύχημα και του θυμίζουμε ότι συχνά τα όρια μεταξύ του μεγαλείου και του γελοίου είναι δυσδιάκριτα. Επειδή στον κ. Λακόπουλο αρέσουν τα “τσιτάτα” προσωπικοτήτων, τον παραπέμπουμε σε ένα του Οσκαρ Ουάιλντ: “Υπάρχει κάτι χειρότερο από τον δήμιο και είναι ο βοηθός του”.
Οι παλιοί του ΕΤ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου