Πολιτική του σκουπιδοτενεκέ ...

Βρίσκει αφορμή τον Βερελή για να επαναλάβει τον εαυτό του. Ρε τι ασχολείστε ακόμα με τα σκάνδαλα. Δεν πάτε να κάνετε καμιά άλλη δουλειά?..
Αμετανόητος...
Γιάννης Πρετεντέρης
Η μαγκιά με τον Βερελή δεν είναι ότι παραιτήθηκε από τη Βουλή. Είναι ότι είπε φωναχτά όσα σκέφτονται αλλά δεν τολμούν να ομολογήσουν οι περισσότεροι βουλευτές και μερικά εκατομμύρια έλληνες ψηφοφόροι. Είπε, δηλαδή, ότι δεν αντέχει να συμμετέχει άλλο σε μια ανεμπόδιστη και συνεχή απαξίωση του δημόσιου χώρου, στην πολιτική του σκουπιδοτενεκέ.
Ομολογώ ότι στην πολιτική δεν μου αρέσουν οι κλέφτες. Ακόμη...

λιγότερο, όμως, μου αρέσουν όσοι εξαντλούν την πολιτική δραστηριότητά τους μιλώντας για κλέφτες. Βατοπαίδιεσείς; Siemens εμείς!Παυλίδηςεσείς; ΜΑΝεμείς! Σκαλίζουν τον σκουπιδοτενεκέ του αντιπάλου ελπίζοντας ότι κάτι μπορεί να κρύβει. Ή, ακόμη χειρότερα, πασχίζοντας να πείσουν τον κοσμάκη ότι «οι κλέφτες είναι οι άλλοι».

Και αυτό στις ημέρες μας αποκαλείται «πολιτική δραστηριότητα». Πού είναι η συζήτηση για την οικονομία; Για την Παιδεία; Για την Υγεία; Για το κράτος; Για το Ασφαλιστικό; Για την ευρωπαϊκή στρατηγική;

Πουθενά! Ούτε λέξη! Ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ ζήτησε μια συζήτηση προ ημερησίας διατάξεως για την οικονομική κρίση, αφού η Βουλή κουβέντιασε προηγουμένως πέντε προανακριτικές, τρεις εξεταστικές και μία παραπομπή πρώην υπουργού. Αυτή είναι η πολιτική μας. Χωρίς προσχήματα. Χωρίς υπεκφυγές. Χωρίς ελαφρυντικά. Και για την οποία φταίμε όλοι.

Φταίμε επειδή, το έχω ξαναγράψει, η επιλογή του σκουπιδοτενεκέ δεν είναι μια επιλογή αγνότητας, ούτε διαφάνειας, ούτε καν συνταγματικής ορθότητας. Είναι μια επιλογή ευκολίας και ανικανότητας. Την προκρίνουν όσοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι δεν έχουν πού να πιαστούν. Οσοι δεν έχουν τι να προτείνουν. Και όσοι δεν ξέρουν πώς να ακουστούν. Oι ίδιοι, πάντα οι ίδιοι, κατορθώνουν να εγκλωβίζουν τον δημόσιο διάλογο και την εθνική προοπτική σε έναν ατελείωτο φαύλο κύκλο όπου τα «σκάνδαλα» διαδέχονται τα «συμφέροντα» και τα «συμφέροντα» ακολουθούν τα «σκάνδαλα». Η αλυσίδα της μιζέριας. Και η Ιστορία εν τω μεταξύ θα γράψει ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζει τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση της σύγχρονης ιστορίας της συζητώντας για τον Παυλίδη και τον Τσουκάτο.

Πολλοί κατηγορούν την πολιτική τάξη για «κουκούλωμα». Λάθος. Το σωστό είναι ότι ελέγχεται για «χρεοκοπία». Πήραν μια χώρα και την οδήγησαν στο χείλος της απόλυτης απαξίας. Οι μεν ανίκανοι να κυβερνήσουν, οι δε ανεπαρκείς να αντιπολιτευθούν, αποφεύγουν την αναμέτρηση επί της ουσίας και επιλέγουν τον σκυλοκαβγά. Ολο και κάποιο ξεροκόμματο θα βρουν στον σκουπιδοτενεκέ του αντιπάλου τους.

Στην πραγματικότητα κατεβάζουν τον πήχη στο μπόι τους. Διότι και ο τελευταίος καφενόβιος μπορεί να κάνει κουβέντα περί «σκανδάλων» και «διαφάνειας» . Αλλά χρειάζεται υψηλή πολιτική και διοικητική επάρκεια για να κάνεις μια χώρα να λειτουργήσει, να προκόψει, να εκσυγχρονιστεί. Για να υπηρετήσεις μια πραγματική πολιτική ατζέντα.

Ετσι, οι επιτήδειοι αλλάζουν εύκολα την κουβέντα. Ούτως ή άλλως, σε όποιον σκουπιδοτενεκέ κοιτάξεις όλο και κάτι μπορείς να βρεις. Αλλωστε ακόμη και μια πολιτική του σκουπιδοτενεκέ είναι ικανή να αποκτήσει τους πολιτικούς της.
ΒΗΜΑ