Αλλαγή καθεστώτος...

Αλλαγή καθεστώτος επιθυμεί ο Ντερμπεντέρης, κι αναλύει το σημερινό γκάλοπ του Βήματος κατα το δοκούν.
Γιάννης Πρετεντέρης
Στη δημοσκόπηση που δημοσιεύει σήμερα«Το Βήμα»δεν θα σταθώ στα τρέχοντα. Αυτά είναι λίγο-πολύ όπως τα ξέρουμε. Θα σταθώ σε εκείνα που διαδραματίζονται κάτω από την επιφάνεια της πολιτικής καθημερινότητας. Και τα οποία μαρτυρούν βαθύτερες διεργασίες.
Τρεις αριθμοί είναι εύγλωττοι:
1. Το 70,7% δηλώνει ότι δεν είναι ικανοποιημένο από τον τρόπο που λειτουργεί η δημοκρατία μας. Σιγά την είδηση, θα μου πείτε. Ναι, αλλά άλλο να το υποψιάζεσαι και άλλο να το βρίσκεις μετρημένο!
2. Κανένας...
επιμέρους θεσμός της δημοκρατίας μας δεν συγκεντρώνει αποδοχή υψηλότερη του 30%, με οριακές εξαιρέσεις την Εκκλησία και τη Δικαιοσύνη.

3. Το 49,2% επιθυμεί την εγκαθίδρυση Προεδρικής Δημοκρατίας, δηλαδή αλλαγή πολιτικού καθεστώτος.

Αυτοί οι αριθμοί είναι ευθέως συνδεδεμένοι μεταξύ τους. Η δημοκρατία μας δεν ικανοποιεί, οι θεσμοί της δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη, άρα; Αρα, απαντάει ο κόσμος,«να αλλάξουμε Δημοκρατία». Και όχι να αλλάξουμε γενικώς αλλά να καταφύγουμε στη λύση ενός προεδρικού καθεστώτος. Ενός«ισχυρού ηγέτη»δηλαδή που δεν θα τον ταλαιπωρούν οι«παραθυρόβιοι»της Βουλής.

Oι απαντήσεις αυτές εμπεριέχουν μια κριτική της σημερινής κατάστασης και των σημερινών προσώπων. Την απαξίωση των θεσμών, τον εξευτελισμό των κομμάτων, την αναξιοπρέπεια των πολιτικών, την ανεπάρκεια της πολιτικής ηγεσίας. Και πώς να αντικρούσεις την κριτική; Ποτέ άλλοτε η χώρα δεν διέθετε τόσο χαμηλής ποιότητας πολιτικό προσωπικό.

Για πρώτη φορά όμως οι απαντήσεις δείχνουν ταυτοχρόνως και μια κατεύθυνση. Την κατεύθυνση του«ισχυρού άνδρα»που θα βγάλει τη χώρα από τον μαρασμό. Ενδειξη φόβου, ανασφάλειας, απογοήτευσης, απόρριψης, να το δεχτώ. Αλλά και έμμεση παραδοχή ότι οι σημερινοί υποψήφιοι να διευθύνουν τη χώρα«δεν κάνουν για τη δουλειά». Δεν θα κρίνω αν έχουν δίκιο ή άδικο. Θα παρατηρήσω όμως ότι το«ανακλαστικό του ισχυρού άνδρα»μπορεί να κρύβει κινδύνους και να εμπεριέχει εκπλήξεις. Σημείωνα προ καιρού ότι η σημερινή Ελλάδα θυμίζει όλο και περισσότερο την Ιταλία της δεκαετίας του ΄70:

πολιτική αστάθεια,κοινωνική βία, τρομοκρατία, δημοσιονομική κρίση. Να προσθέσω απλώς ότι η μακρόχρονη ιταλική κρίση οδήγησε σε ένανΜπερλουσκόνι.

Δεν υποστηρίζω ασφαλώς ότι όλες οι κοινωνίες απαντούν στο ίδιο πρόβλημα με τον ίδιο τρόπο. Σιγά σιγά όμως η ελληνική κοινωνία στρέφεται σε διαφορετικούς ορίζοντες από αυτούς που πρεσβεύει η πολιτική τάξη:

το 55% ζητεί σκληρά μέτρα από την Αστυνομία για την αντιμετώπιση της βίας και το 54,6% θεωρεί τους μετανάστες «απειλή».

Αυτούς τους ανθρώπους ποιος μπορεί να τους εκφράσει ή, έστω, να τους διαπαιδαγωγήσει; Από τους παρόντες κανείς! Και αυτό είναι σήμερα το μείζον πρόβλημα της χώρας μας. Οτι το σύνολο του πολιτικού συστήματος είναι όλο και πιο αναντίστοιχο με τις απαιτήσεις της πραγματικής κοινωνίας, όλο και πιο αποκομμένο από την πραγματική Ελλάδα.

Γι΄ αυτό και η αλλαγή καθεστώτος που ζητούν οι πολίτες ίσως να είναι η ηπιότερη έκφραση της δυσφορίας τους. Η οποία δεν βλέπω να κατευνάζεται από πουθενά...
Βημα.