Μαρία Μαγδαληνή ...

Ο Ντερμπεντέρης προσπαθεί να ξεφύγει από το προσωπικό του πολιτικό αδιέξοδο και επιχειρεί σήμερα να τα βάλει με όλους. Αλλά δεν τα καταφέρνει. Φυσικά φταίνε όλοι, αλλά το ΠΑΣΟΚ πάντα περισσότερο. Αλίμονο..
Γιάννης Πρετεντέρης
Δεν νομίζω να αμφισβητεί κανείς πως όταν οι βουλευτές αναλαμβάνουν εκ του Συντάγματος ρόλο δικαστή οφείλουν να τον διεκπεραιώνουν με αποκλειστικό γνώμονα τη συνείδησή τους. Οπως κάθε δικαστής...
Δεν νομίζω όμως να υπάρχει και γελοιωδέστερο θέαμα από αυτό που εξελίσσεται τα τελευταία εικοσιτετράωρα, όταν τα κόμματα επιχειρούν να εκβιάσουν τις συνειδήσεις των βουλευτών τους.
*Είναι εκβιασμός όταν...
η κυβέρνηση συνδέει την ενδεχόμενη παραπομπή Παυλίδημε πρόωρες εκλογές. Διότι εμποδίζει τον βουλευτή που δεν θέλει εκλογές αλλά θεωρεί τονΠαυλίδη άξιο παραπομπής να ψηφίσει σύμφωνα με τη συνείδησή του. Και καθιστά πιθανό να τη γλιτώσει οΠαυλίδης όχι επειδή δεν υπάρχουν στοιχεία εναντίον του αλλά επειδή οι βουλευτές δεν θέλουν εκλογές.

*Είναι εκβιασμός όταν ο ΛΑΟΣ ή το ΚΚΕ διαψεύδουν ότι θα έχουν διαρροές από«τη γραμμή του κόμματος». Πού το ξέρουν και το διαψεύδουν; Αφενός,«κομματική γραμμή»σε θέματα συνείδησης δεν υπάρχει. Αφετέρου, δεν καταλαβαίνω πώς προεξοφλούν ότι οι συνειδήσεις όλων των βουλευτών τους θα καταλήξουν στο ίδιο συμπέρασμα. Εκτός κι αν αποκλείουν το ενδεχόμενο να έχουν οι βουλευτές συνείδηση.

*Είναι εκβιασμός όταν το ΠαΣοΚ λέει ότι οι βουλευτές του«θα ψηφίσουν κατά συνείδηση, σύμφωνα με το πόρισμα των βουλευτών του ΠαΣοΚ στην Προανακριτική». Διότι ή θα ψηφίσουν κατά συνείδηση ή θα ψηφίσουν σύμφωνα με το πόρισμα- το οποίο δεν δεσμεύει παρά εκείνους που το συνέταξαν και κανέναν άλλο...

Aκόμη και αυτό το γελοιωδέστατο θέαμα όμως έχει ελαφρυντικά. Διότι δεν είναι κανονικό, ούτε φυσιολογικό πράγμα, οι πολιτικοί να υποδύονται τους δικαστές. Δεν είναι εύκολο να ζητάς από τον κομματικό βουλευτή που πολιτεύεται σε ένα κόμμα και εκλέγεται από ένα κόμμα να βγάζει ξαφνικά το κομματικό καπέλο και να αποφασίζει ως αδέκαστος κριτής.

Ολα αυτά, δηλαδή, καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα:

ότι οι συνταγματικές και νομοθετικές ρυθμίσεις που αφορούν την ευθύνη των πολιτικών προσώπων είναι διάτρητες, επιλήψιμες και, κυρίως, ανεφάρμοστες. Σε αυτή τη διαπίστωση καταλήγουν και οι περισσότεροι πολιτικοί.

Για την ακρίβεια, καταλήγουν τώρα που δεν μπορεί να γίνει τίποτε... Αντιθέτως, όταν έχουν την ευκαιρία να τις αλλάξουν, σφυρίζουν αδιάφορα. Διότι δεν τις άλλαξαν με την αναθεώρηση του 2001. Ούτε τις άλλαξαν με τον νόμο περί ευθύνης υπουργών, το 2003. Γι΄ αυτό είναι μάλλον προκλητικό να υποδύονται τώρα τηΜετανοούσα Μαγδαληνήπου κατάλαβε το λάθος της. Δεν ήταν λάθος, παιδιά. Επί τούτου το γλεντήσατε...
ΒΗΜΑ