Της Άννας Δαμιανίδη Το είχαμε καταλάβει πως είναι κουρασμένο το παλικάρι, δεν χρειαζόταν δήλωση. Το ξέραμε από την πρώτη μέρα, που είχε πάει να συζητήσει το Κυπριακό κι έτρωγε πίτσες κλεισμένος στο δωμάτιο του ξενοδοχείου.
Δεν είναι ο μόνος, πολλοί άνθρωποι που υποχρεώνονται να κουβαλάνε στους ώμους τους τη βαριά κληρονομιά ενός ονόματος, μιας οικογένειας, μιας παράδοσης, γεννιούνται κουρασμένοι και δεν μπορούν να....
ζήσουν για να ξεκουραστούν, δεν τους αφήνουν. Πρέπει ντε και καλά να γίνουν διάδοχοι, να παίξουν έναν ρόλο που δεν ξέρουν αν τους πάει. Μα, θα πείτε, δεν έχουμε κληρονομική βασιλεία, κανένας δεν ανάγκασε τον Καραμανλή να γίνει αρχηγός της Ν.Δ. ούτε τους άλλους γιους και θυγατέρες (γιατί δεν είναι μόνο αυτός κουρασμένος, είναι και οι υπόλοιποι. Να μην πω ότι είμαστε όλοι, ως τέκνα των γονιών μας και εγγόνια των παππούδων μας...).
Πράγματι δεν έχουμε κληρονομική βασιλεία, αλλά έχω αρχίσει να αμφιβάλλω λίγο. Εσείς είστε σίγουροι; Κάτι σαν εκείνη τη διπλή βασιλεία της Σπάρτης δεν σας θυμίζει η φάση που περνάμε; Με συναίνεση και πάθος να έχουμε βαλθεί να στήσουμε από το μηδέν την κληρονομική εξουσία, ξεχνώντας τον νόμο της κούρασης. Χρειαζόμαστε κάποιον σαν τον Ομπάμα, παιδί πατέρα φευγάτου, μας λείπει η ορμή του ανερχόμενου με τα δικά του ποδαράκια, και έχουμε γιους κι εγγόνια, κόρες κι εγγονές θερμοκηπίων, με εγκατάσταση τζακιών. Είναι κουρασμένος ο Πρωθυπουργός, αλλά δεν έχει το θάρρος να υποκύψει στην παρακμή, να το ευχαριστηθεί τουλάχιστον, γιατί- όπως και τόσοι άλλοι μικροί και μεγάλοισκέφτεται μπακάλικα:
εντάξει, είναι βαρετό, αλλά πού θα βρω καλύτερα;
Πρωθυπουργός είμαι στο κάτω κάτω, ό,τι καλύτερο είχε να μου δώσει αυτή η βαλκάνια ψωροπερήφανη πατρίδα μου το έδωσε.
Πλήττω, αλλά τι να γίνει;
Υπομονή.
Από την στήλη[ ΑΝΑΛΩΣΙΜΑ ] ΝΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου