Σε άλλες εποχές, όταν το πολιτικό σύστημα γινόταν αντιπαραγωγικό, νοσογόνο και απειλητικό στην προώθηση συγκεκριμένων επιλογών, ερχόταν ένας στρατηγός, συνταγματάρχης ή κάποιος ενδιάμεσος τέλος πάντων, περικύκλωνε με τα στρατά του τη Βουλή... και νευραλγικές υπηρεσίες του κράτους, μάζευε στις κλούβες τους φιλονικούντες υπέρμαχους της δημοκρατίας, τους έστελνε φυλακή ή εξορία σε επιλεγμένα νησιά και αναλάμβανε ο ίδιος να «σώσει τη χώρα από τον κομμουνισμό». Το τέλος των δικτατοριών βεβαίως συνοδευόταν με εθνικές δοκιμασίες και καταστροφές, αλλά έφερνε και την ανανέωση του πολιτικού συστήματος. Νέα κόμματα, νέες ή αναπαλαιωμένες ηγεσίες, νέες υποσχέσεις, καινούργια όνειρα και στόχοι.
Γενικώς ο κομμουνισμός ήταν η εύκολη πρόφαση, αν και γνώριζαν ότι κομμουνιστικός κίνδυνος δεν υπήρχε. Πολιτική πάλη σκληρή ενίοτε ναι, κοινωνικά ζητήματα φλέγοντα επίσης ναι, απαιτήσεις για ανακατανομή του πλούτου υπέρ των αδυνάτων και σκληρά αδικούμενων παραγωγικών στρωμάτων δυο φορές ναι. Δεν έφταιγαν όμως εκείνοι που τα αιτούνταν. Εφταιγε η απληστία των «ευεργετών» του έθνους. Το δε μέγεθος της πολιτικής παράταξης που τα προωθούσε δεν ενέπνεε ανησυχία για επικίνδυνες ανατροπές. Εντούτοις πλήρωνε το τίμημα-εφεύρημα με σκληρά βασανιστήρια (ενίοτε μέχρι θανάτου). Οι διώξεις τους εξυπηρετούσαν το μεγάλο ψέμα των δικτατόρων. Αλλά και πολλοί έντιμοι πολιτικοί, ως «συνοδοιπόροι» ή «παραφυάδες», πλήρωναν με την ελευθερία, τη σωματική ακεραιότητα και σε κάθε περίπτωση την προσωπική αξιοπρέπειά τους τη βίαιη κατάλυση του πολιτεύματος.
Μα πάνω απ’ όλα πίσω από την πρόφαση κρυβόταν η απαίτηση των «προστατών» να προχωρήσει η χώρα σε επιλογές ζωτικής σημασίας για κείνους κι ας πήγαινε κατά διαόλου η ίδια. Κρούσμα τρανταχτό (να το θυμηθούμε μια και μπήκαμε στον Απρίλη) η χούντα των συνταγματαρχών το 1967, η οποία, με το προκάλυμμα του κομμουνιστικού κινδύνου και τις οδηγίες των Αμερικανών, ανέλαβε τη βρόμικη δουλειά να τελειώσει τον Μακάριο στην Κύπρο και να διευκολύνει την τουρκική ανάγκη για επεκτατικότητα σε ΝΑ Μεσόγειο και Αιγαίο. Η χρήσιμη σύμμαχος έπρεπε να ταϊστεί. Παλιότερα κι ο Μεταξάς τον κομμουνιστικό κίνδυνο είχε προβάλει για τη δική του δικτατορία, αλλά αποστολή του ήταν να «καθαρίσει» ενώπιον του Γεωργίου Β΄ το τοπίο από τους ενοχλητικούς επιγόνους του Βενιζέλου. Αυτός (σε αντίθεση με τον Κωνσταντίνο Α΄) ήταν πιστός στο Λονδίνο και το ακόμα καλύτερο ήταν ότι λειτουργούσε με συνοπτικές διαδικασίες. Αρα αποτελεσματικότερος.
Στη σημερινή συγκυρία κανένας δεν πρέπει να φοβάται (ή να ελπίζει) σε στρατιωτική δικτατορία. Το σύστημα έχει μολυνθεί από γάγγραινα και σαπίζει μόνο του. Δεν αντιστέκεται στην αρρώστια του, δεν αποβάλλει τα δηλητηριασμένα κύτταρά του και καμώνεται ότι μπορεί να κρατηθεί στη ζωή έτσι όπως είναι. Οχι μόνο δεν μπορεί, αλλά δεν έχει και την ευκαιρία να ηρωοποιηθεί. Εχει πέσει σε προθανάτιο κώμα και σβήνει μέσα στη γενική απαξίωση. Το μόνο βέβαιο είναι ότι θα προκύψουν νέα σχήματα με νέα πρόσωπα ή και άλλα αναπαλαιωμένα (ως συνήθως). Μέσα στη γενική αναταραχή τινές εκ των ολιγαρχών δείχνουν να μαγεύονται από την αίγλη πρώην εστεμμένων, γόνων βασιλιάδων της πολιτικής ανωμαλίας. Περαστικά τους.
Το άκρως ενθαρρυντικό είναι ότι από την παρούσα δοκιμασία βγαίνει υπέροχα ενδυναμωμένη η κοινωνική απαίτηση για αναγέννηση της δημοκρατίας με δικαιοσύνη παντού και για όλους. Να πληρώσουν οι υπαίτιοι για το σημερινό χάλι και να χτιστούν υγιείς δομές λειτουργίας αυτής της χώρας.
Γρηγόρης Ρουμπάνης
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου