Σε μια τελετή που θύμιζε περισσότερο επίδειξη ισχύος και ελέγχου παρά απλή απόδοση τιμής στους πεσόντες, ο Νίκος Δένδιας φρόντισε να στείλει ξεκάθαρο μήνυμα: δεν παρίσταται, ηγείται.
Με φόντο την «Κιβωτό Εθνικής Μνήμης» και τους εκπροσώπους του πιο σκληρού πυρήνα της εξουσίας –πολιτικής, στρατιωτικής, δικαστικής και εκκλησιαστικής– ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας εμφανίστηκε ως ο ενσαρκωτής της «συνέχειας του Έθνους»...
Ο Δένδιας, με εμφανή διάθεση να οικειοποιηθεί το συμβολικό φορτίο της «Κιβωτού» –έργο του Κώστα Βαρώτσου, το οποίο εντάσσεται στην ευρύτερη «Ατζέντα 2030» του ΥΠΕΘΑ– κατέθεσε ένα λόγο που ισορροπούσε ανάμεσα στην υπερεθνική ρητορεία και την αναζήτηση εθνοπατριωτικής αυθεντίας.
Η αναφορά στην «αλήθεια ως άρνηση της λήθης», στα ταυτοτικά χαρακτηριστικά του ελληνισμού (Πατρίδα – Γλώσσα – Παραδόσεις – Θρησκεία – Οικογένεια) και στην «αιώνια ευγνωμοσύνη» δεν ήταν απλώς επιμνημόσυνες φράσεις. Ήταν σαφές πολιτικό στίγμα, μια εσκεμμένη κατασκευή εθνικού αφηγήματος που υπονοεί πως υπάρχει κενό – και ο ίδιος προτίθεται να το καλύψει.
Όλα αυτά ενώπιον ενός ακροατηρίου που αντιπροσώπευε το κράτος εν κράτει. Ο Δένδιας απευθυνόταν στο «βαθύ κράτος» και φρόντισε να το πλαισιώσει με τον δικό του λόγο, υπονοώντας ότι μπορεί –ίσως και πρέπει– να ηγηθεί της πολιτικής και θεσμικής αναγέννησης που η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει απωλέσει.
Η επιλογή του τόπου, του έργου, του ακροατηρίου και του ύφους της ομιλίας δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες: ο Νίκος Δένδιας δεν είναι απλώς Υπουργός Εθνικής Άμυνας. Δηλώνει παρών ως εναλλακτικός πόλος εξουσίας εντός του συστήματος, με αναφορές στο παρελθόν και βλέμμα στο μέλλον.
Κι αν το μέλλον αυτό περιλαμβάνει την πολιτική του επιβίωση μετά τον Μητσοτάκη, η χθεσινή εμφάνιση ήταν το πρώτο θεμέλιο της προσωπικής του «κιβωτού»...
DOCUMENTO
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου