Πολιτική μικρών απαιτήσεων και το 2025...

Η πολιτική ή, καλύτερα, η νοοτροπία των μικρών απαιτήσεων καλύπτει σίγουρα την κυβέρνηση Μητσοτάκη, την πρωτοκαθεδρία της στο πολιτικό σκηνικό. Και φαίνεται αυτό από τις κυβερνητικές αντιδράσεις μόλις η αντιπολίτευση προτείνει κάτι διαφορετικό...Όχι τίποτα φοβερό, για παράδειγμα μέτρα για τον έλεγχο στην αγορά ώστε να αντιμετωπιστεί η αισχροκέρδεια, η μείωση του ΦΠΑ στα τρόφιμα για κάποιο χρονικό διάστημα ή κάποιο μέτρο για τη στεγαστική πολιτική, για την προστασία των εργαζομένων κ.λπ., κ.λπ.

Οι απαντήσεις, στερεότυπες και επιθετικές. Τα προβλήματα τα αντιμετωπίζουν όλες οι ευρωπαϊκές χώρες, η ακρίβεια είναι εισαγόμενη, δεν υπάρχουν λεφτόδεντρα, η αντιπολίτευση είναι λαϊκιστική κ.λπ., κ.λπ. Και την επομένη αρχίζει η επικοινωνιακή επίθεση για την πρόοδο που έχει κάνει η χώρα στην οικονομία, στη μείωση της ανεργίας, στην αύξηση των μισθών και γενικώς των εισοδημάτων. «Φτάνουν αυτά;» ρωτάνε μόνοι τους οι κυβερνητικοί παράγοντες. 

«Όχι, αλλά είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να γίνει» απαντούν, προσθέτοντας ότι η μείωση των συντελεστών φορολογίας είναι από μόνη της αύξηση εισοδήματος.

Είναι αλήθεια ότι μέτρα για τα υψηλά εισοδήματα έχουν ληφθεί, ας μην το ξεχνάμε αυτό. Μόνο που ακόμα και η συγκέντρωση μεγαλύτερου πλούτου στα χέρια λιγότερων δεν φέρνει επενδύσεις ούτε μειώνει το κόστος διαβίωσης. Η μείωση της ανεργίας δεν έφερε βελτίωση των δυνατοτήτων των μισθωτών, των μικρομεσαίων, των ελεύθερων επαγγελματιών. 

Τα κυβερνητικά μέτρα δεν αντιμετωπίζουν την κρίση στον αγροτικό τομέα και τη συρρίκνωση των παραγωγών και του εισοδήματός τους. Ο τουρισμός και το real estate με μοντέλο που θυμίζει προηγούμενες δεκαετίες δεν αναβαθμίζουν τη χώρα.

Για όλους τους παραπάνω λόγους δεν γεννιέται ελπίδα. Δεν δημιουργείται καν βεβαιότητα. Το μόνο ίσως που μένει είναι η ευχή να μην μας βρει κάτι χειρότερο…

Καλή χρονιά...

ΑΥΓΗ