Κοίτα να δεις Αλέξη, τι σου ‘μελλε να πάθεις…

Δεν σε αγγίζουν. Δεν μπορούν. Είσαι τόσο ψηλά που δεν μπορούν όχι απλά να σε λερώσουν αλλά ούτε καν να σε δουν…

Υπονομευτής. Δολοπλόκος. Ο υποκινητής του πραξικοπήματος. Ο άνθρωπος πίσω από τη μομφή. Το μεγάλο κεφάλι πίσω από τον αποκλεισμό. Για σένα Αλέξη. Για σένα τα λένε όλα αυτά (και χειρότερα). Ποιοι; Μα οι φίλοι σου. Μα οι σύντροφοι σου. Αυτοί που σε στήριζαν. Αυτοί που ορκίζονταν στο όνομα σου. Αυτοί που έπιναν νερό στο όνομα σου και τώρα, ακόμα και στη Σαχάρα να σε πετύχαιναν, δεν θα σου προσέφεραν ούτε σταγόνα…

Αυτοί που κάποτε έδιναν μάχες μέσα στην κοινωνία ενάντια στο λυσσαλέο αντι-ΣΥΡΙΖΑ κύμα, μα τώρα το καβαλάνε καλύτερα και από νεοδημοκράτες. Πράγματι, θα τους ζηλεύουν ή μάλλον θα τους ευγνωμονούν και οι μεγαλύτεροι εχθροί σου. Άλλωστε και εσύ εχθρός δεν είσαι πια; Ή, έστω, ξένος. Εσύ Αλέξη. Ξένος στο ίδιο σου το σπίτι. Ανεπιθύμητος. Να βγει ο εκλεκτός τους, ο αυτοαποκαλούμενος «καθαριστής» του ΣΥΡΙΖΑ, να ξεβρομίσει το κόμμα. Και ξέρεις, ε; Και εσένα, πλέον, στις «βρωμιές» σε υπολογίζουν… Καιροσκόποι…

Βαφτίστηκες εσωτερικός εχθρός. Ήταν, βλέπεις, υπαρξιακή ανάγκη γι’ αυτόν. Δείγμα εγωπάθειας. Μην τον κατηγορείς. Χρειαζόταν κάτι για να μείνει στην επικαιρότητα, για να τον σχολιάζουν και, ταυτόχρονα, να φανατίζει ακόμη περισσότερο τους χούλιγκαν που τον ακολουθούν. Αφού, βρε Αλέξη, είπε κιόλας πως θα σταθεί απέναντι σου αν βάλεις υποψηφιότητα. Λες και εσύ εξέφρασες ποτέ επιθυμία για άμεση επιστροφή. Είναι να συμπονείς κάποιον που βλέπει παντού εχθρούς. Και φαντάσματα…

Και είμαι σίγουρος πως αυτό το ανέχτηκες, το προσπέρασες. Ίσως γέλασες και λίγο. Ίσως να ένιωσες και εσύ αυτό το αίσθημα της λύπησης προς κάποιον που προσπαθεί να σε φτάσει για να αναμετρηθείτε. Μα πώς να φτάσει αυτός το πολιτικό σου μπόι; Ουρανοξύστες και… παράγκες. Αλλά, anyway, ας πούμε πως αυτό το προσπερνάμε…

Όταν δεν μπορεί κάποιος να σε φτάσει, προσπαθεί να σε ρίξει. Έτσι έπραξε και αυτός με σένα. Και πέρασε την κόκκινη γραμμή. Ίσως τη μόνη γραμμή που έθετες και θέτεις. Την ηθική σου. Προσπάθησε να σε λερώσει. Άτιμα και χωρίς στοιχεία. Μαύρα ταμεία. Στον ΣΥΡΙΖΑ. Του Αλέξη Τσίπρα. Μάλιστα. Οκέυ. Εεε, συγγνώμη, να ρωτήσω κάτι; Πότε είπαμε ότι γελάμε με αυτό το αστείο;

Που δεν τόλμησε ούτε ο Μητσοτάκης να κατηγορήσει τον Τσίπρα για σχέσεις με τη διαπλοκή και το έκανε αυτός. Που και οι μεγαλύτεροι πολέμιοί του αποδέχονται πως ήταν από τους εντιμότερους (αν όχι ο πιο έντιμος) πρωθυπουργός, καθώς παρέδωσε γεμάτα ταμεία, αλλά και μία τάξη παντού. Όχι χάος, όχι καμένη γη. Και η φαρσοκωμωδία γίνεται ακόμη χειρότερη, επειδή τον πίστεψαν αυτοί. Πώς; Μα πώς; 

Αυτός εξυπηρετούσε και εξυπηρετεί το σχέδιο του. Ένα κόμμα που θα αποκοπεί από τον παρελθόν του, από την ιστορία του. Που θα ξεχάσει τον Τσίπρα και θα θυμάται μόνο αυτόν. Που θα έχει τη δική του αφίσα, το δικό του όνομα, τους δικούς του κανόνες. Να νικήσει τον Μητσοτάκη; Την πολιτική πολύ φοβήθηκαν, το lifestyle κανείς…

Εσείς, πώς τον πιστέψατε ρε; Πώς πέσατε στην παγίδα του; Ξεχάσατε ποιος είναι ο Τσίπρας; Πώς κυβέρνησε τη χώρα; Πώς κρατούσε το τιμόνι του ΣΥΡΙΖΑ τόσα χρόνια; Πώς γίνατε ένας στρατός φανατικών χούλιγκαν, που βρίζουν, μουτζώνουν και κυνηγούν στο όνομα αυτού; Τέτοιος ξεπεσμός. Αποκαλείτε τον Τσίπρα υπονομευτή. Δολοπλόκο. Πραξικοπηματία. Τον Τσίπρα. Τέτοια είναι η παρακμή σας…

Ποιος θα το φανταζόταν. Ο ιστορικός ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ, να λοιδορείται έτσι. Να χλευάζεται από τους «συντρόφους» του. Κοίτα να δεις Αλέξη, τι σου ‘μελλε να πάθεις. Να βλέπεις το αντι-Τσίπρας μένος που έχτισε με κόπο και (ύπουλο) τρόπο η Δεξιά, η διαπλοκή, το Σύστημα, να βρίσκει πιστούς ακόλουθους μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Θεέ μου, τι τραγωδία. Τι εξευτελισμός για κάποιους που θέλουν να προσδιορίζονται και ως Αριστεροί. 

Άστους Αλέξη. Δεν πειράζει. Μια μειοψηφία είναι. Άφησε τους να πέφτουν όλο και πιο χαμηλά. Δεν σε αγγίζουν. Δεν μπορούν. Είσαι τόσο ψηλά που δεν μπορούν όχι απλά να σε λερώσουν αλλά ούτε καν να σε δουν…

Θεόκριτος Αργυριάδης (Πολιτικός επιστήμονας, Δημοσιογράφος)